پهپاد بالزن هم از راه رسيد

به گزارش گروه وب گردی خبرگزاری صداو سیما؛ یک گروه بین‌المللی از محققان، این پهپاد بالزن (اورنیتوپتر) ۲۶ گرمی را به منظور معلق ماندن، سریع حرکت کردن، سر خوردن و شیرجه زدن در آسمان مانند یک پرستو طراحی کرده اند و به این ترتیب نسبت به کوادکوپتر (از انواع پهپاد) سنتی قابلیت تطبیق‌پذیری بیشتری دارد.

دکتر یائو-وی چین که دانشمند محقق از دانشکده ملی سنگاپور است و این طرح را رهبری می‌کند، گفت: «برخلاف کوادکوپر‌های معمول که بسیار مزاحم اند و خیلی هم چالاک نیستند، این پهباد که با الهام از موجود زنده ساخته شده، می‌تواند در طیفی از محیط‌ها با موفقیت مورد استفاده قرار گیرد.
وزن سبک و جنبش آهسته بال‌های این پهپاد خطر کمتری را برای مردم در مقایسه با کوادکوپر به وجود می‌آورد چرا که در آن‌ها موارد رفع‌اشکال هنگام تصادف و یا اعمال نیروی کافی پراندان و یا شارژ‌های همراه که بسته به میزان ترابری مورد نیاز تغییر می‌کند، وجود دارد.»

این محققان انتظار دارند اولین استفاده تجاری این پهپاد در نظارت بر جمعیت زیاد و یا بررسی محصولات زراعی در مزرعه باشد.

این گروه، اساس طراحی این پهپاد را هم بر سرعت (یک پرستو می‌تواند در سطح هم‌تراز پرواز از یک شاهین پیشی بگیرد) و هم بر قدرت مانور پرستو گذاشته است.
پروفسور جوان چاهل مهندس هوافضا از دانشگاه استرالیای جنوبی که در این طرح مشارکت داشته گفت: «پهپاد‌های بال‌زنی وجود دارند که می‌توانند به جلو و یا عقب پرواز کنند و یا این‌که بچرخند و یا سر بخورند، اما تاکنون هیچ کدام از آن‌ها قادر به بال زدن در حالت ایستا و یا بالا رونده نبوده‌اند. ما با مدل اولیه خود بر این مساله غلبه کرده‌ایم.

نقش‌های سه‌گانه حرکت بال‌ها برای رانش، بلند کردن و کشیدن ما را قادر می‌کند تا الگو‌های پرواز در پرندگان مهاجم را با کنترل ساده دم شبیه‌سازی کنیم. اساسا این پهپاد بال‌زن ترکیبی از پاراگلایدر، هواپیما و هلی‌کوپتر است.»

این پهپاد خودکار (روباتیک) با قابلیت سرعت ۸ متر بر ثانیه هنوز راه درازی دارد تا به سرعت۳۱ متر بر ثانیه که همتای طبیعی اش قادر به انجام آن است، برسد.

دکتر چین گفت: «اگر چه این پهپاد‌ها با حرکت بال‌ها در رانش، نزدیک‌ترین وسیله به پرواز طبیعی اند، اما پرندگان و حشرات چندین مجموعه عضله دارند که آن‌ها را قادر می‌کند تا به شکل خیره‌کننده‌ای سریع پرواز کنند، بال‌های خود را جمع کرده، پچرخند و یا برای ذخیره انرژی پر‌های خود را بگشایند.

چالاکی بال‌شان به آن‌ها اجازه می‌دهد تا بدن خود را در میانه هوا و در حالی که هنوز بال می‌زنند در بیشترین میزان ممکن در زوایا و سرعت‌های مختلف بچرخانند، من می‌خواهم بگویم که ما ۱۰ درصد یک پرواز طبیعی را شبیه‌سازی کرده‌ایم.»